რთულ, საინტერესო და საამაყო პროფესიას, თავი 35 წელი მიუძღვნა. კუკური სარალიძემ მუშაობა 1983 წლიდან ჯერ ბორჯომის სახელმწიფო ნაკრძალში დაიწყო და ეროვნული პარკის ჩამოყალიბების შემდეგაც განაგრძო მუშაობა.

ლევან აბრამაშვილს ხანძრის შედეგად, დაახლოებით 70 000 დოლარის ზარალი მიადგა. 31 მარტს, „ბაკურიანი რეზიდენსში“ გაჩენილმა ცეცხლმა, მისი 3 ოთახიანი ბინა და ავეჯი მთლიანად გაანადგურა, მხოლოდ სარეცხი მანქანის გადარჩენა შეძლო.

ელისო შაყულაშვილი 42 წელია, ბორჯომში სოფელ კორტანეთში ცხოვრობს. ამ ხნის მანძილზე  ოჯახს  მსხვილფეხა პირუტყვი ყოველთვის ჰყავდა. ახლაც სამ მეწველ ძროხასთან ერთად

28 წლის ლევან დიასამიძე, ყბა-სახის ერთადერთი ახალგაზრდა ქირურგია სამცხე-ჯავახეთიდან. მუშაობს ბორჯომში, ახალციხეში, მცხეთასა და რუსთავშიც. ასევე თანამშრომლობს სხვადასხვა სტომატოლოგიურ კლინიკებთან.

„ბევრჯერ მოვითხოვეთ, ბევრჯერ განცხადებებიც დავწერეთ, ბორჯომშიც, თბილისშიც, მაგრამ არ შეგვიყვანეს,  ყურადღება არ მოგვაქციეს“ - შემოგვჩივლა ტიმოთესუბნელმა ნაირა ხარებაშვილმა.

დღეს, როცა „ბორჯომის“ ბოთლი ხელში გვიჭირავს, არ ვიაზრებთ, რომ მინერალურ წყალთან ერთად საუკუნეზე მეტი ხნის ისტორიას ვეზიარებით.

იოსებ გელაშვილმა, პირველად, სცენის მტვერი ოთხი წლის წინ ჩაყლაპა და მას შემდეგ ბორჯომის სახალხო თეატრის მსახიობია.

მეტეოროლოგად აღარ მუშაობს, მაგრამ ცას რომ გახედავს იცის იმ დღეს როგორი ამინდი იქნება. 40 წლის განმავლობაში დიდი გამოცდილება დაუგროვდა.

57 წლის კობა გოგოლაძე, ყოველდღიურად საკუთარი მანქანით ქალაქის ცენტრში გამოდის და ტაქსის მძღოლების იმ გრძელ რიგს უერთდება, რომელიც მგზავრების მოლოდინშია.

სამუშაო მაგიდაზე სხვადასხვა სპექტაკლის ესკიზებია გაშლილი. მრავალფრად აჭრელებულ ფურცლებზე პეტრე დიასამიძის თვალით დანახული ეპიზოდებია დახატული.

კობა სილაგაძე უკვე 9 წელია, რაც თავის მეტყევეებთან და ტყის მცველებთან ერთად, ყოველდღიურად იცავს ბორჯომის ტყეებს.

ხუთი წლის წინ განსხვავებული ბიჭი დაიბადა. დედამ სწორედ განსხვავებულობის გამო ვერ მიიღო. გადაწყვიტა, რომ დიაგნოზი „დაუნის სინდრომი“ მისთვის მძიმე ჯვარი იქნებოდა და ჩვილი სამშობიაროში დატოვა.

23 წლის გიორგი ოგანესიანს, ყველაზე დიდ ბედნიერებას საკუთარი წარმატების მიღწევა და ახალგაზრდებთან ერთად მუშაობა ანიჭებს.

ბევრი ვილაპარაკო თუ ცოტა?  გვეკითხება საუბრის დაწყებამდე ზანგურ ანდღულაძე. 82 წლის მსახიობი, მთელი ცხოვრება ბორჯომის სახალხო თეატრის სცენაზე დგას. ბავშვობაში

დაბინძურებული წყლით სარგებლობა სოფელ ტაძრისში, უკვე ჩვეულებრივი ამბავია. სასმელ წყალს ფერი განსაკუთრებით გაზაფხულზე, წვიმიან ამინდში ეცვლება და ყველა „სიკეთესთან“ ერთად, ხანდახან ქვეწარმავლებიც მოყვება.

ბორჯომი-ახალციხის ცენტრალურ მაგისტრალზე, ეს აბრა მიგანიშნებთ, რომ გზა „ხაჭაპურიძის მარნამდე“ მიგიყვანთ.

85 წლის ავთანდილ გელაშვილი საკუთარ ფოტოებს ათვალიერებს და ბორჯომის ისტორიას იხსენებს. მზერას ბორჯომის წყადლიდობის ამსახველ სურათზე აჩერებს და 1968 წელს მომხდარზე საუბარს იწყებს.

“ჩემს ცხრა შვილს ყოველდღიურად საჭმელს შეშის „ფეჩზე“ ვუკეთებ, ზამთარშიც და ზაფხულშიც“, - შეწუხებული გვიყვება სოფელ ტაძრისში მცხოვრები ლელა შაყულაშვილი.

„ბედი“ - ხშირად ეს სიტყვა არც თუ სახარბიელო ვითარებაში აღმოჩენილი ქალების მდგომარეობის აღწერისთვის გამოიყენება. თუმცა, ბედს

ბორჯომში ტურისტების რაოდენობასთან ერთად, იზრდება ტურიზმის სფეროში დასაქმებული და თვითდასაქმებული ადამიანების რიცხვი. ქალაქის ტურისტულ ნაწილში, ცენტრალური