ქართული ეთნოსი ძალიან სწრაფად მცირდება. გაეროს მონაცემებით, 2050 წლისთვის ქართველები თავიანთ სამშობლოში ეთნიკურ უმცირესობაში აღმოჩნდებიან.

გვესაუბრება თსუ-ის ასოცირებული პროფესორი, დემოგრაფი ანზორ სახვაძე:

- ჩვენი დემოგრაფიული მდგომარეობა დამშვიდების საშუა­ლებას­ არ გვაძლევს. დიდი ძალისხმევა გვმართებს, რომ საკუთარ ქვეყანაში უმცირე­სობაში არ აღმოვჩნდეთ, მაგრამ ერთი რამ უნდა ვთქვა: გაეროს წარმომადგენლები­ ამგვარ პროგნოზებს 10 წელიწადში ერთხელ მაინც აკეთებენ, მაგრამ მათი პროგნოზი ყოველთვის არ მართლდება. ჩვენ ეს დასკვნა სერიოზულ გაფრთხილებად უნდა მივიღოთ: თუ მდგომარეობის გამოსასწორებლად არაფერს ვიღონებთ, შესაძლებელია სავალალო მდგომარეობამდე მივიდეთ.

- იყო დრო, როცა ნახევარი მილიონიც არ ვიყავით...

- გეთანხმებით - XVIII-XIX საუკუნეების მიჯნაზე საქართველოს მთელ ტერიტორიაზე 400-600 ათასადმე კაცი ცხოვრობდა­ - ასეთია მეცნიერთა ვარაუდი. უფრო ზუსტი­ მონაცემები ხელთ არა გვაქვს.­ საყოველთაო აღწერა საქართველოში 1897 წლამდე­ არ ჩატარებულა და ამ აღწერის მიხედვით, მე-19 საუკუნის მიწურულს საქართველოში­ 2 მილიონზე მეტი ადამიანი ცხოვრობდა. რამ განაპირობა მატება?­ - შედარებით მშვიდობიანმა წლებმა. როგორც წესი, მოსახლეობის რაოდენობა ომებისა და ეპიდემიების შედეგად მცირდება და როცა ეს საფრთხე გადაივლის, ისევ მატულობს. არ შემიძლია არ ვახსენო ალექსანდრე ჭავჭავაძის წერილი რუსეთის იმპერატორისადმი, რომელიც მე-19 საუკუნის დასაწყისშია დაწერილი. ამ წერილში­ ჩვენი სასიქადულო პოეტი წერს, მე-5 საუკუნეში საქართველოს მოსახლეობა 16 მილიონს აღწევდაო. მართალია, არგუმენტები არ მოჰყავს, არც წყარო აქვს მითითებული, მაგრამ ასეთი ცნობა არსებობს. ამ წერილსაც ადვილად იპოვით "ქართული პროზის" ტომეულებში.

- ბატონო ანზორ, ალბათ, უფრო სარწმუნო, არგუმენტირებული ინფორმაციაც გექნებათ ძველი საქართველოს დემოგრაფიულ სურათზე.

- ივანე ჯავახიშვილის გათვლებით, მე-13 საუკუნეში საქართველოს მოსახლეობა საშუალოდ, 4,5-5 მილიონი იყო. მან ეს ციფრი ისტორიული დოკუმენტების მიხედვით დაადგინა, კერძოდ, იმ დროში ყოველ მეცხრე ოჯახს ბრძოლაში ერთი მეომარი გამოჰყავდა, ქართული ჯარის რაოდენობა­ კი 90 ათას კაცს შეადგენდა. ივანე­ ჯავახიშვილმა, ხუთსულიანი ოჯახების მიხედვით იანგარიშა და ასე მიიღო 4,5-5 მილიონი. თუმცა ამაში არ შედიოდა მდიდართა კლასი - დიდგვაროვნები და სამღვდელოება,­ რომლებიც გადასახადებს არ იხდიდნენ და ჯარშიც არ მიდიოდნენ, ასევე, ქვრივ-ობლები. თუ მათაც დავუმატებთ, იმდროინდელი მოსახლეობა, სავარაუდოდ, 8 მილიონი კაცი იქნებოდა. ამაზე უფრო ზუსტი წყარო ძველი საქართველოს დემოგრაფიაზე მე არ შემხვედ­რია, თუმცა ზოგი ვარაუდობს, რომ თამარის დროს საქართველოში 12 მილიონი კაცი ცხოვრობდა.

- რა მდგომარეობა გვაქვს ახლა?

- ყველაზე ცუდი ის არის, რომ შობა­დობა ბოლო ათწლეულებში ძალიან შემცირდა, რამაც საქართველოს მოსახლეობის რაოდენობას დაღი დაასვა. 1990-იანი წლებიდან საქართველოში მოსახლეობის რაოდენობა თანდათან მცირდებოდა, რაც გამოწვეული იყო მძიმე ეკონომიკური და სოციალური კატაკლიზმებით. იმხანად ბავშვების გაჩენაზე არავინ ფიქრობდა. ამიტომ, თუ 1989 წლის აღწერით საქართველოში 5 მილიონ 400 ათასი კაცი ცხოვრობდა, ათ წელიწადში ეს რიცხვი 1 მილიონით შემცირდა, ხოლო ახლანდელი, 2024 წლის 1-ლი იანვრის მონაცემებით, საქართველოში 3 მილიონ 694 600 კაცი ცხოვრობს.­ 1980-იანი წლების ბოლოს საქართველოში საშუალოდ 90-91 ათასი ბავშვი იბადებოდა, რომლებიც 25-27 წლის შემდეგ თვითონ შევიდნენ რეპროდუქციულ ასაკში. 2000-იან წლებში ეს რიცხვი ლამის განახევრდა: წელიწადში დაახლოებით 46 ათასი ბავშვი იბადებოდა - ამან გამოიწვია ის, რომ რეპროდუქციულ ასაკში მყოფ ქალთა რაოდენობა ორჯერ შემცირდა, რის გამოც ამ წლებში უფრო ცოტა ბავშვი გაჩნდება, რადგან სწორედ ეს, ორჯერ შემცირებული თაობა შედის რეპროდუქციულ ასაკში. ამიტომ შობადობის მაჩვენებლის ზრდას უახლოეს მომავალში არ უნდა ველოდოთ. სამწუხაროდ, საქართველოში შობადობის მაჩვენებელი კლებულობს და მას გარდაცვალების მაჩვენებელი აჭარბებს.

- შეიძლება ითქვას, ქართველი ერი მილევად რეჟიმშია?

- შეიძლება ასეც ითქვას, მაგრამ სხვადასხვა ღონისძიებით შეიძლება ამ კრიზისული სიტუაციიდან გამოსვლა: სწორი დემოგრაფიული პოლიტიკა და დემოგრაფიული განვითარების მიზანი უნდა გვქონდეს. უმაღლესმა საკანონმდებლო ორგანომ უნდა თქვას, როგორია ეს მიზანი: უახლოეს მომავალში, ჩვენი მოსახლეობა 7 მილიონი­ უნდა გახდეს, 8 თუ 10... ფაქტია, ახლა 3 მილიონ 600 ათასი ვართ, რაც სასურვე­ლი ნამდვილად არ არის. მარტო იმის ძახილი­, რომ ჩვენი მოსახლეობა მცირდება,­ საკმარისი არ არის. ქვეყნის დემოგრაფიული მიზანი ხელისუფლებამ უნდა განსაზღვროს და არა სპეციალისტებმა. სპეციალისტებმა შეიძლება კონსულტაცია გაუწიონ და საჭირო ღონისძიებები დასახონ. გარდა ამისა, საქართველოს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს ეთნოდემოგრაფიული მაჩვენებლები, რადგან ჩვენ არ ვიცით, რამდენი ქართველი ბავშვი იბადება და რამდენი - სხვა ეროვნებისა. უნდა ვიცოდეთ, როგორია საქართველოს მოსახლეობის ეთნიკური შემადგენლობა და როგორი იქნება ახლო, საშუალო ან გრძელვადიან პერიოდში. დღესდღეობით არ ვიცით და ეს იმით არის გამოწვეული, რომ არც პირადობის მოწმობაში და არც საპასპორტო მონაცემებში ჩვენი ეროვნება მითითებული აღარაა. ოციოდე წლის წინ ყველას "საქართველოს მოქალაქე" ჩაუწერეს. მოქალაქეობა და ეროვნება ერთი და იგივე არ არის, ამიტომ ძნელია ჩვენი მოსახლეობის ეთნიკური შემადგენლობის განსაზღვრა. თუ ეროვნების გრაფა არ აღდგება, ვერ დავადგენთ, რამდენი ქართველი ეროვნების ბავშვი ჩნდება და რამდენი - სხვა ეროვნებისა.

საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ საქართველოდან ბევრი რუსი, უკრაინელი, ბელარუსი და სხვა ეროვნების ადამიანი წავიდა, თავიანთ ისტორიულ სამშობლოს დაუბრუნდნენ და საქართველო ორეროვანი სახელმწიფო გახდა - ჩვენს ქვეყანაში ქართველები და აზერბაიჯანელები ყველაზე დიდი რაოდენობით ცხოვრობენ. საქართველო ტრადიციულად მრავალეროვანი ქვეყანა იყო, დღეს კი ჩვენთან ორი ეროვნებაა დომინანტი.

წყარო: ბიზნესპრესნიუსი